Dieses Buch gehört

www.tudor.ch

11. Auflage 2013

ISBN Nr.: 978-3-908576-15-0

Bestell-Nr.: B505

llustrationen: Paul Nussbaumer, Hildisrieden LU

e-Book: mbassador GmbH, Luzern

© by Tudor Recording AG, Zürich

Vom Martin, wo nanig hät welle schlafe

De Martin isch gar nöd gern is Bett ggange. Immer, wäme am schönschte Spile isch, so heisst’s «ufrume» und dänn sött me go schlafe! Wänn i doch na gar nöd müed bi! Bsunders im Summer hät’s en schad dunkt, wänn amig d’Sunne na so lang schint. «Es isch ja na ganz hell verusse, sicher isch es na lang nöd Nacht», hät de Martin ufbegehrt, wo en ’s Muetti am Abig gheisse hät is Bett ga. Aber das hät em natürli nüt gnützt. ’s Muetti weiss scho, wänn’s Zit isch für d’Chind!

Wo de Martin scho under der Decki gsi isch, gseht er zum offne Feischter us es Vögeli uf em Baum, wo sis Abigliedli singt. Z’oberscht isch es gsässe und hät zwitscheret und trilleret, wie wänn’s wett es Konzert gä. «Dä Vogel hät’s doch guet», seit de Martin, «dä mues na lang nöd go schlafe! Ich wett, ich wär au sones Vögeli!» Chum hät er das dänkt, so sitzt er uf eimal au uf em Baum und hät e schöns, farbigs Fäderchleid a und en richtige Schnabel. Er sperrt en uf und wott au es Liedli probiere. Do seit ’s ander Vögeli, das, wo vorane so schön gsunge hät, zuenem: «Chumm jetz, ’s isch Zit zum schlafe, mer müend eus es Plätzli go sueche. Aber pass uf, gang ja nöd z’tüf an Bode abe – lueg, det schlicht e Chatz umenand!» Ja, würkli, une im Garte, zwüschet de Büsche dure, isch ’s Nachbers Chätzli gschliche und hät allwäg nu druf gwartet, bis em en Vogel vor sini Pfote chömm, dass es en chönn fange – und uffrässe!

Em Martin isch es angscht und bang worde. Er hät nümme möge en Vogel si. Aber go schlafe hät er glich au nöd welle, «’s Chätzli mues ja au nanig is Bett», hät er dänkt, «so wett i es Chätzli si.» Chum hät er’s dänkt, so hät er statt em Fäderechleid e weichs, sidigs Pelzli agha und isch im Gras une gsässe. Aber das Gras isch füecht gsi und hät em sis Pelzli nass gmacht. Es hät en richtig echli gfrore. Drum wär er lieber is Hus. Aber – d’Hustüre isch bschlosse gsi, und er hät chönne «miau, miau» mache, so lut er hät welle, es hät en niemer ghört. I dem Augeblick isch e ganzi Igelfamilie verbi gspaziert: de Igelvatter, d’Igelmuetter und drü chlini Igelchinde. Alli händ usgseh wie chlini, stachligi Balle, wo hinderenand devorugeled. «Die händ’s doch guet», dänkt de Martin, «sie dörfed na spat am Abig go spaziere. Am liebschte wett i au grad mit.» Chum hät er das dänkt, isch er sälber sones Igelchind mit Stachle zringsum und eme luschtige, spitzige Näsli. Er isch mit de andere i der Reihe gloffe und hät gloset, was der Igelvatter befohle hät. «Jetz müend er dänn guet ufpasse», hät er zu de Igelchinde gseit, «mer müend über die gross Strass, und da isch es schüli gföhrli!» De Martin hät sie scho kännt, die gross Strass, er mues amig bim Poschte oder uf em Wäg in Chindergarte au zerscht guet uf beedi Site luege, vor er übere dörf. Aber jetz isch sie em vill, vill breiter und gföhrlicher vorcho.

«Achtig, jetz – gschwind, nöd stillstah!» hät der Igelvatter piepset, und dänn sind die Stachlebälleli übere gflitzt wie ’s Bisiwätter. De Martin hinedri, aber ’s hät en dunkt, mit dene chline Stumpebei chömm er eifach nöd vürsi. Und uf eimal gseht er en helle Schi, ’s hät en bländet, ghört öppis gigse – es Auto hät grad na chönne uswiche, suscht hett’s dä arm Igel-Martin überfahre.

Er isch anderscht verschrocke, sis Herzli hät pöpperlet wie nöd gschid, wo-n-er äntli au dänne gsi isch. Vo de andere Igel isch wit und breit käne meh ume gsi. «Ich glaub, ich wär glich lieber diheim i mim Bett!» hät do de Martin dänkt.

Wo-n-er wider verwachet isch, isch er würkli i sim warme, weiche Bett gläge, und d’Sunne hät scho wider hell i sis Zimmer gschine. En neue Tag hät agfange, und ’s gaht na lang, lang, bis de Martin wider mues go schlafe.

Em Seppli sis Nastuech

De Seppli mit sim blonde Strubelchopf isch amene schöne Morge zum Hus us gsprunge und hät welle in Chindergarte. «Häsch es Nastuech?» hät em sis Muetti nahgrüeft. «Bruche keis», git de Seppli ume und hät welle witerspringe. Aber da hät’s nüt ggä. «Wart, i gib der eis!» hät ’s Muetti gseit und hät em e ganz früsches anegstreckt. Es isch schön zämegleit gsi und hät gäli und blaui Hüsli gha. «Danke», rüeft de Seppli und hät das Nastuech mit der Fuuscht in Hosesack inedruckt. Aber mit eim Zipfel hät’s glich na usegüggslet, und dä Zipfel isch luschtig im Wind gfladeret, wo de Seppli d’Strass durab ghüpft isch.

Mit dem «ich bruche keis» hät de Seppli nöd ganz rächt gha. Er hät eso es Nastuech scho chönne bruche, nu meischtens nöd zum Schnüze! Nei, aber er hät chönne d’Händ demit abbutze, wänn’s underwägs z’fescht dräkkig worde sind. Oder – au scho hät er sin abissne Öpfel is Nastuech ipackt, wänn er en nümme fertig hät möge. Au zum Schnäggehüsli-Sammle isch sones Nastuech öppe guet gsi-und du chasch dir vorstelle, wie’s dänn amig drigseh hät!

Aber wie gseit, das vo hüt isch also schön suber und früsch gsi. Drum hät’s au so guet chönne zum Sack us winke. Immer echli meh und echli meh isch es useglampet – und uf eimal, häsch es nöd gseh, isch es zum Sack usgfalle. De Seppli hät’s nöd emal gmerkt. He ja, es Nastuech macht doch kän Lärme, wänn’s an Bode fallt. Da isch es jetz also gläge, und niemer hät gwüsst, wem’s ghört. E Frau, wo grad dether cho isch, hät’s ufgnah und an Hag here ghänkt, dass ämel niemer druftrampi.

Im Garte ine händ e paar MeiteliBäbimüetterlis gmacht. Sie händ scho d’Bäbigschirrli gholt und uf em Gartebänkli welle tische. «Lueg, daswär e schönsTischtuech», hät eis gseit und hät em Seppli sis Nastuech vom Gartehag gnah. Jetz hät dä Bäbizvieri fein usgseh! ’s hät Ebbeerimüesli und Schoggicräm ggä – und vo dene guete Sache hät ’s Tischtuech nachher roti und bruni Tüpf gha! Die Bäbimüettere sind aber nöd ful gsi und händ das Tüechli nachher wider gwäsche, so guet’s händ chönne, und händ’s amene Struch ufghänkt zum Tröchne.

Da isch es jetz luschtig im Wind gfladeret. E paar Buebe sind dether z’marschiere cho – eis, zwei, eis, zwei – sie händ Soldätlis gspilt. Eine hät grüeft: «Ou, das wär en guete Fahne!» und hät das Nastuech, wo scho wider troch gsi isch, anen Stäcke bunde, und de vorderscht i der Reihe hät en dörfe träge. Aber gli drufabe sind vo der andere Site her anderi Buebe cho, es hät en Kampf ggä, und debi isch de Fahne vom Stäcke abgrisse. Jetz isch halt em Seppli sis Nastuech nümme so schön gsi wie am Afang. Es hät en Schranz gha amene Egge, und grad suber isch es au nümme gsi. Und wo’s da uf em Wäg gläge isch, chunt sogar es Chind und fahrt mit em Trottinet drüber ine.

Do hät aber de Wind Verbarme gha mit em Nastuech. Er hät’s packt und devotreit und grad inen Bach flüge lah. De Bach hät’s mit em gnah, immer witer, bis es z’letscht amene grosse Stei hange blibe isch. Vo dere Wasserreis hät ’s Nastuech namal en Schranz übercho, aber defür hät em ’s Wasser au de Staub wider echli abgwäsche.

Jä, und jetz? Hanget’s immer na a säbem Stei? Nei, öppis ganz anders isch passiert. Amene andere Tag isch nämli en Bueb an Bach cho spiele – und das isch de Seppli gsi! Er hät us ere dicke Baumrinde es Schiffli gmacht und hät’s ufem Bach welle schwümme lah. Do gseht er grad das verrisse Nastuech. «Das isch jetz fein», hät er gseit, «jetz chani grad na es Sägel dramache.» Er hät es Stäckli i das Schiff gsteckt und ’s Nastuech drahere bunde. Und scho isch das Sägelböötli fertig gsi und hät wunderbar chönne schwümme. Aber weisch was? De Seppli hät nöd emal gmerkt, dass das sis eige Nastuech isch! Er hät’s nümme kännt, wil’s halt nümme so schön und neu gsi isch. Aber das macht ja nüt, gäll!

Hanslima, wo wottsch du hi?

Ganz elei isch de Hansli vom Poschte heizue gloffe. Er isch en luschtige chline Bueb, mit brune Hose, eme blau und wiss gstreiflete Chitteli und eme rote Sunnehuet. Mängi Lüt säged em nu de Hanslima. Aber schwer hät er’s gha uf dem Heiwäg. Er hät nämli zwei Chörbli treit, a jedem Arm eis.

Da isch grad de Briefträger dether cho. «Jä, wo wottsch du hi, Hanslima?» fröget er. «Hei gahni», seit de Hansli, «ich bi im Konsum gsi und dänn na bi mim Fründ, em Jürg – er hät mer es Meersäuli gschänkt! Da ine hani’s!» und hät em Briefträger ’s eint Chörbli anegstreckt. Würkli, da drin isch e herzigs, schwarz und wisses Meersäuli gsässe und hät umenand gschnüpperlet. «Potztusig – hoffetli gumpet’s der nöd devo!» hät de Briefträger gseit und isch witerggange. Ja, und was hät’s ächt im andere Chörbli gha? Das nimmt di au wunder, gäll! Wämmer emal güggsle? Lueg, es Pärli Würscht, es Kilo Rüebli und sächs Eier! Das alles zäme isch scho echli schwer gsi. ’s Muetti hät allwäg doch rächt gha, wo’s gseit hät: «Gang doch zweimal – z’erscht in Konsum go poschte und nachher zum Jürg go ’s Meersäuli hole!» Aber de Hansli hät gmeint: «Das chann ich doch beides mitenand, ich bi ja scho gross!»

Ja, und jetz, uf em Heiwäg, hät er gmerkt, dass die Sach doch nöd eso eifach isch. Uf der einte Site hät er immer echli müesse ufpasse, ob das Meersäuli nöd zum Chorb us gumpi. Und uf der andere Site hät er müese de Chorb schön grad hebe, dass em nöd öppe d’Eier usleered! Zu allem ane mues me ja au na uf d’Auto ufpasse und uf de Wäg luege. De Hanslima hät also grad gnueg z’tue gha. Amene Strassenegge isch er echli stahblibe. Er hät emal echli müese abstelle. Aber chum sind die beede Chörb am Bode gstande, so hät das Meersäuli agfange wie wild umenand ränne und am Chorb gnage. «Es hät sicher Hunger», hät de Hansli dänkt. «Sell i em ächt eis vo mine Rüebli gä? Das dörfi glaub scho.» Er hät us em andere Chorb es Rüebli gna und hät’s em Meersäuli aneggä. Das hät grad agfange chafle dra, und de Hansli hät nöd gnueg übercho mit Zueluege. Bald sind au na anderi Chind stillgstande und händ das herzig Tierli welle gseh.

Underdesse isch aber de Seppli um de Husegge gschliche cho. De Seppli isch echli en Lusbueb gsi, er hät gern de-n-andere Chind zleidgwerchet. Jetz hät er hinderrüggsli em Hans sin Poschtchorb gnah und isch mit eme lute Gschrei devogrännt. «Ui, min Chorb», hät de Hansli grüeft, hät sis Meersäuli stah lah und isch em Seppli nahgsprunge, die andere Chind hinedri. De Seppli isch scho wit vorus gsi. Wo-n-er aber die ville Chind gseht em nahränne, hät’s em doch dötterlet. Er isch was gisch was häsch es Bort uf gchräsmet und hät de Chorb neime uf eme höche Mürli abgstellt. Da hett en de Hansli wider selle obenabe hole! Aber das chann er doch nöd, das isch ja vill z’höch, und de Hansli isch na vill z’chli! De Seppli hät das natürli scho gwüsst, grad drum hät er’s gmacht! Aber wo-n-er hät welle furtränne, isch es em doch na lätz ggange. Er isch nämli gradwägs in Milchma ine tütscht, wo grad hät welle zumene Gartetörli ine. Dä hät das ganz Spili gseh gha, hät de Seppli am Ohr zupft und gseit: «Gang und hol emHansli sin Chorb wider abe – suscht … Ich warte da und luege!» Was hät de Seppli anders welle? Eso isch de Hansli wider zu sim Chorb cho. Jetz aber gschwind zu sim Meersäuli! Hoffetli isch es na det! Woll, es sind immer na e paar Meitli drumume gstande und händ’s ghüetet.

So, jetz isch es aber Zit gsi für hei! Was dänkt ächt suscht ’s Muetti! De Hansli hät sini beede Chörb wider a beedi Ärm gnah und isch witer ggange. Det vorne gseht me ja scho ’s Hus, wo-n-er wohnt. Aber er isch glich nanig ganz diheim gsi! Wo-n-er am Nachher sim Gartetörli verbilauft, chunnt de Hund use – Bella hät er gheisse und isch en Bernhardiner gsi mit eme lange, zottige Fäll. De Hansli hät en scho kännt und hät gern echli en Boge um säb Gartetörli gmacht. D’Bella isch zwar en liebe Hund gsi und hät de Chind nüt ta. Aber jetz isch sie ganz nöch zum Hansli ane und hät amChorb gschnüfflet und d’Nase drigstreckt. Sie hät gwüss d’Wurscht gschmöckt, wo drin gsi isch. Und ab dem isch de Hansli so fescht verschrocke, dass er grad en Gump gnah und beidi Chörbli falle lah hät!

Chasch dänke, was jetz passiert isch! D’Rüebli sind uf all Site grugelet, d’Würscht sind usem Papier grütscht und us de-n-Eier hät’s ohni z’choche en Eiertätsch ggä. D’Bella isch allwäg au verschrocke, sie hät ämel d’Würscht la ligge und isch in Garte zrugg. Usem andere Chörbli isch ’s Meersäuli devobeinlet. De Hansli hät sich nöd anderscht z’hälfe gwüsst: er hät i einere Lüti agfange briegge, dass ’s Muetti ganz verwunderet z’springe cho isch. Zum guete Glück isch vo der andere Site au na grad de Walti, em Hansli sin grosse Brüeder, us der Schuel cho und hät ’s Meersäuli chönne fange, vor’s neime verschwunde isch. ’s Muetti hät ab dere ganze Gschicht eso müese lache, es hät nöd emal chönne schimpfe wäge de verbrochne Eier! Aber en anders Mal isch de Hanslima nümme mit zwee Chörb go poschte!

Vomene vorwitzige Batze

De Walti hät en Batze gha. En schöne, glänzige isch es gsi – und er hät em Walti ganz eleige ghört! Woher hät er en ächt gha? Das isch eso gsi: all Tag hät dä chli Bueb der Frau Burri ’s Milchchesseli in dritte Stock ufe bracht. D’Frau Burri isch scho alt gsi und hät nümme so guet chönne d’Stäge duruf stige. «Du bisch en Liebe, danke villmal!» hät d’Frau Burri amigs gseit. Und eimal hät sie do in Schossesack glanget und hät ebe dä Batze vüregna. «Lueg da, muesch au emal öppis ha zum Loh.» De Walti hät natürli Freud gha. Er isch zum Muetti gsprunge und hät ere de Batze zeiget. «Dörf ich en für mich bruche?» hät er gfröget. Vom Muetti hät er suscht ekei Gält übercho, nu eso zum Chrömle. «Ja, ja», hät ’s Muetti gseit.