Der Zytglogge Verlag wird vom Bundesamt für Kultur mit einem Strukturbeitrag für die Jahre 2016–2020 unterstützt.
Die Autorin und der Verlag danken herzlich für die Unterstützung:
© 2017 Zytglogge Verlag
Alle Rechte vorbehalten
Coverbild: Felix Brönnimann
Lektorat: Angelia Schwaller
Korrektorat: Jakob Salzmann
ISBN: 978-3-7296-0964-8
eISBN (ePUB): 978-3-7296-2190-9
eISBN (mobi): 978-3-7296-2191-6
E-Book: Schwabe AG, www.schwabe.ch
www.zytglogge.ch
Es git keni Zuefäu
Wurzle u Flügu
E Fähler finge
Es bsungers Ching
Loslaa statt zrüggha
Nüt aus Gwohnheit
Verantwortig übernäh
Im Räge la stah
Zämefüesslige drygumpe
E glänzendi Partie
Nachbarschaftshiuf
Darfs es bitzeli meh sy?
Es Missverständnis
Jahresusklang im Quartier
Für myni ganzi Familie
Zwöi, drü Mau pro Wuche gseht är se im Zug vom Stöckacher uf Bärn. Der Marc stygt immer bir glyche Tür y, ir Hoffnig, e Blick uf di jungi Frou mit de schwarze Haar chönne z ergattere. Komischerwys steit si immer u list im ne Buech.
Hütt het er sech vorgno, se z grüesse. We si nume nid französisch redt, überleit er, süsch bin i scho im erschte Momänt verlore. Der Zug isch gstungget vou. Är gseht d Frou zwar, isch aber z wyt wägg, für öppis zue re z säge. Enttüüscht stygt er z Bärn uus u luegt, i weli Richtig si louft. Wi scho di letschte paar Mau nimmt si d Routräppe bir Wäue u pressiert gäge d Länggass ufe. Der Marc vermuetet, dass si – glych win är – ar Uni studiert. Schnäu geit er zum Länggassbus. Vilech chan er se ja dert i nes Gspräch verwickle. Ds Trottoir isch schwarz vo Studis, aber vo der schöne Frou isch wyt u breit nüt z gseh. Wohäre isch äch die so schnäu verschwunde?
D Annika het d Blicke vo däm junge Maa im Zug scho sit es paar Tage uf sech gspürt. Uf der einte Syte isch si gschmichlet, dass er a ihre Inträsse het. Handchehrum mues si schier lache. Immerhin trenne si zwöi sicher guet es Dotze Jahr. Aber si mues ygestah, är isch en aamächelige Aablick: roti Haar, schöni Ouge u geng es Lache uf em Gsicht. Wi au Tag juflet si zur Uni ufe. Si het zwar ersch am viertu ab nüüni di erschti Vorläsig, isch aber gärn rächtzytig parat. Dür e Morge het si ke Zyt, a däm junge Maa umezstudiere.
D Mittagspouse verbringt d Annika o hütt ir Cafeteria e chli absyts vor Uni. Wo si am Buffet öppis usegläse het, nimmt si ihres Tablett, macht es paar Schritt u rütscht plötzlech uf öppis Gschlifrigem uus. Bevor si a Bode gheit, packt sen öpper am Arm u meint: «Hoppla, häb Sorg», u steut se wider uf d Bei. E chli vertschuderet lüpft si der Chopf u luegt i di lachende Ouge vom junge Maa us em Zug. Won er gseht, wän är da grettet het, strahlet er sen aa u meint: «Das isch ke Zuefau.» Är nimmt sen am Arm – sehr wahrschynlech, damit si nid no einisch stouperet – u füert se a ne freie Tisch. «Wart schnäu, i hole mir o no öppis, bi grad wider da.» Wi ds Bisewätter isch er zrügg mit emene Sandwich ir Hang u redt scho, bevor er vis-à-vis vo ihre absitzt. «I bi der Marc un i kenne di. Sit es paar Wuche fahre mir am Morge zäme i d Stadt. Du hesch di äue no nie gachtet, aber mir bisch sofort ufgfaue.»
«Nid jede Morge, nume drü Mau pro Wuche», meint d Annika.
Der Marc strahlet: «De hesch du mi auso ou beobachtet, das fröit mi. Säg, was lisisch du eigetlech geng? U warum steisch du im Zug u sitzisch nid ab? Chunnsch vo Nöieburg oder wo bisch daheim? U überhoupt, wi heiss isch?»
D Mittagspouse isch viu z schnäu verby. Jetz, wo der erscht Schritt gmacht isch, wott der Marc nümm lugg la. Er fragt drum grad grediuse: «Chöi mer üs wider gseh? I würd mi fröie?»
Wo d Annika zögeret u meint, vilech gsej me sech ja spontan es angers Mau, wird er verläge: «Klar, de bis es angers Mau.»
I de nächschte paar Tag träffe si enang nid. Der Marc het ds Gfüeu, d Annika näm mit Absicht en angere Zug u göng ihm us em Wäg. Er weis nid, was er fautsch gmacht het. Aber ihri Hautig zeigt klar, dass si ke Interässe a ihm het. U trotzdäm geit si ihm nid us em Chopf.
Ganz so isch es nid. Ou d Annika wett meh über dä jung Maa wüsse. Si weis nume, dass er Medizin studiert u im Stöckacher wohnt. So, aber jetz fertig troumet, Frou Liechti, d Arbeit u d Studis warte.
Di letschti Wuche vor Wiehnachte het aagfange. Di Studierende lös la usklinge u sy scho i Partyluune. Der Marc ertappt sech hüüffig derby, dass er a d Annika dänkt. Leider het er se nie meh troffe.
Hütt sitzt er jetz wider einisch ir Cafeteria u hoffet, si chömi vilech ou verby. Wo ds nächscht Mau d Tür ufgeit u ne chaute Windstoss ynewääit, steit si tatsächlech vor ihm u seit: «So, das isch jetz auso das angere Mau, wo mir üs hei wöue träffe. Wi geits u was macht ds Studium?»
Der Marc isch überrascht, dass si hütt so gsprächig isch u verzeut ere vo de kommende Prüefige. «Aber jetz bricht mau e chli vo dir. Was machsch du brueflech?» Bevor d Annika en Antwort cha gä, stosst öpper a ihre Tisch. Ds Bierglas vom Marc gheit um. Toube springt er uuf u luegt syner nasse Hosen aa.
«Excusez, meint der Unglücksvogu, wo a däm Malheur d tschuud isch. I zale dir natürlech e nöiji Stange.»
«Scho rächt», het sech der Marc wider beruehiget u putzt ohni Erfoug a syne Jeans umenang. «I gloube, es isch besser, wen i mi hei gah ga angers aalege. Bevor mir üs aber wider us den Ouge verlüüre: Hesch am Siuveschter scho öppis los? Wei mir zäme uf e Bundesplatz ga schlöfle?»
Zur grosse Überraschig vo beidne seit d Annika ohni z zögere zue. Si verabrede sech am sächsi uf der Ysbahn.
Ändlech isch der letscht Tag vom Jahr aabbroche. D Annika isch ufgregt. Einersyts fröit si sech uf hütt Aabe. Angerersyts het si ou chli Buuchweh. Si het em Marc bis jetz no weni us ihrem Läbe verzeut. Was, wen ers nid so toll fingt, dass si ar Uni Dozäntin isch? Wi wird er reagiere, wen er ghört, wi aut si isch? Eh nu, s wird scho guet gah.
Punkt sächsi steit si chli verlore vor der Ysbahn uf em Bundesplatz. Si ghört vor Heiliggeischtchiuche der Stundeschlag. U scho chunnt der Marc über e Platz z pressiere. Vou Fröid umarmet er se u meint: «Won i di jetz eso vo wytem ha beobachet, hesch du mi a myni Grossmueter, a d Selma, erinneret.»
Verunsicheret luegt ne d Annika aa. Mit der Grossmueter vom Fründ vergliche z wärde, isch jetz nid grad ihres Houptaalige.
«I meine das totau positiv. Du glychsch ere vor Hautig här. Si isch o so chly u zierlech gsi u het trotzdäm e grossi Würd usgstrahlet. Wen i mau e Tochter ha, heisst die uf au Fäu Selma.»
Zfride mit der Erklärig, drääje si churz drufabe Hand in Hand ihri Rundeli uf em Ys. Es fat fyn aa schneie. Der Bundesplatz mit em Bundeshuus aus Gulisse gseht us wi im Märli. Grad wo si am Überlege sy, wi der wyter Aabe söu usgseh, wärde si von es paar junge Lüt ggrüesst: «Hallo, Frou Liechti, es guets Nöis, bis nächscht Jahr.»
«Kennsch du die?», wott der Marc verwungeret wüsse. «Das sy doch aus Type vor Uni u warum sieze si di?»
D Annika git ke Antwort. Si meint nume, es läng jetz mit Schlöfle, si wöu a d Wermi. Si bringe d Schliifschue zrügg u beschliesse ga Znacht z ässe. Wo ds Filet uf em Tisch steit, fragt der Marc no einisch: «Wohär hei di di Lüt vori kennt? Studiersch du ou ar Uni?»
«Nid ganz. I bi Dozäntin für Gschicht. Das vori sy myni Studierende gsi. Du gsehsch auso, i bin es paar Monet euter aus du.»
Der Marc verschlückt sech fasch am ene Bitz Fleisch, lachet gredy use u meint: «I fröie mi, mit so emene aute Kaliber Siuveschter z fyre.» Es git e längen Aabe u ne churzi Nacht. Si hei enang e Huuffe z verzeue.