So viu Zyt mues sy

Es hätti gar ke Züguwage bbruucht. Nume der Ässzimmertisch u der Eicheschaft sy schwär u sperig. Süsch steit ehnder es bescheidnigs Hüüffeli Mobiliar dert am Strasserand.

I mene Chorbstueu uf em Trottoir sitzt der Ruedi Baumann. Är luegt zue, wie d Zügumanne sys Hab und Guet ylade. Das ischs jetz auso gsi. Füfzg Jahr het är hie am Olivewäg gwohnt, u hütt züglet er i ds Autersheim. S wird scho rächt sy eso, aber weh tuets wi verruckt. Der Ruedi isch truurig u wett, dä Tag wär ändlech düre.

Bis uf e Chorbstueu isch jetz aus yglade. D Zügumanne mache sech uf e Wäg Richtig Autersheim. Der Ruedi geit no einisch zrügg i d Wohnig, wo ja jetz scho gar nümm sys Dahei isch. Aus isch läär, u dert, wo d Biuder ghanget sy, hets wüeschti Fläcken ar Wang. Er ziet d Tür i ds Schloss u stygt bir Tochter i ds Outo.

Ds nöie Domizil isch numen es paar Minute vom Olivewäg wägg. Dert wird der Herr Baumann scho erwartet: «Willkomme, Herr Buume, schön, dass Dihr ab jetz hie wohnet.»

Das fat ja guet aa, erchlüpft d Tochter. We der Vatter öppis nid ma verlyde, isch es, we men ihm Buume seit. U da tönts o scho näben ihre: «Loset, öbs schön wird hie, hanget fescht mit Öich zäme. U merket Nech bitte grad vo Aafang aa, my Name isch Baumann, nid Buume. So viu Zyt mues sy!» – «Eh nu, de wei mir üs der Luun nid la verderbe wäge so re Bagatälle. Chömet yne u lueget Nech ume.»

Der Herr Baumann hätt gärn gseit, sy Name syg ke Bagatälle. Aber won er der Blick vo syre Tochter gseht, bysst er sech uf d Zunge u seit nüt.

Mit em Lift fahre si i erscht Stock. D Zügumanne hei schon es paar Sache i ds Zimmer gsteut. Es würkt überlade u extrem chly. Der Ruedi erchlüpft. Är het ds Zimmer zwar scho gseh, aber jetz dünkts ne munzig u fyschter. D Frou Begert, d Heimleitere, rüemt d Vorzüg vo däm Chrümeli, wi we sis wett verchouffe. Ihri ganzi ufgsetzti Art geit em aute Maa extrem uf d Närve. Wo si du einisch Luft hout, bedankt sech d Tochter u meint, mi chöm jetz alei zrächt. E chli beleidiget, dass me se so abwürgt, geit d Frou Begert ändlech use.

«U de, Vatter, was meinsch?» – «Was söu i gross meine. Es isch jetz haut so, i mues mi dryschicke.» Er Tochter tuets weh, der Ruedi so z gseh. Aber es git ke Auternative, är cha nümm alei wohne. Ir Letschti hets afa böse mit ihm. Hüüffig het er nümm richtig ggässe, isch säute meh unger d Lüt ggange u isch uf em beschte Wäg gsi, z vereinsame.

Si hiuft ihm der ganz Namittag bim Yrichte. Mit emene schlächte Gwüsse begleitet si der Vatter am haubi sächsi i Spyssau u verabschidet sech de vo ihm. Der Ruedi wird am ne Vierertisch platziert, bi zwone Froue u eim Maa. Es chunnt ihm e chli vor wi früecher ir Schueu. Er wird beöigt, un es wott no kes rächts Gspräch ufcho.

Es paar Ougeblicke speter steit e Frou vom Service näb em Ruedi. Si schüttet der Ggaffee u d Miuch mitenang i ds Tassli u knaut ihm di Brüeji uf e Tisch. «So, de hei mer no nes guets Käfeli, gäuet», seit si u marschiert im Stächschritt dervo. Er trinkt sys Ggaffee immer schwarz u fingts auerhang, dass er so bevormundet wird. Und är ergeret sech massiv, dass me hie immer ir Mehrzau mit ihm redt. Der aut Maa isch froh, wo ds Ässe düren isch un er i sys Zimmer cha gah.

Dert sitzt er jetz u weis nid, was mache. Dass er sech längwylet, isch no säute passiert. Daheim het er sech chönne vertörle. Im Huus u im Garte hets geng z tüe ggä. Aber hie i däm chlyne Zimmer chan er nüt mache, usser läse oder Fernseh luege. Es isch nid schön, aut z wärde, überleit der Ruedi u geit scho am haubi nüüni i ds Bett.

Di kommende Tage u Wuche glyche sech wi nes Ei em angere. D Tochter merkt, dass der Vatter unglücklech isch. Är wird geng wi stiuer. Es dünkt se, är ghei förmlech i sech zäme u heig zäh Jahr gautet. Wi schlimms aber würklich steit, ahnet si nid. Der Ruedi het überhoupt ke Läbesfröid meh u ziet sech vo de Lüt im Heim ganz zrügg.

Ds Einzige, wo ne immer no fuchstüüfuswiud macht, isch das blöde ‹Herr Buume› vor Heimleitere. Die schynt aber nid z merke, wi verletzend ihri Ignoranz isch.

Der Höhepunkt vom ganzen Eländ isch du aber ir Adväntszyt erreicht. D Lüt vom Heim wärde schier jeden Aabe aaghaute, im Ufenthautsruum öppis cho z lose oder z luege: Da chunnt der Frouechor mit Wiehnachtslieder, der Jodlerchor jutzet u d Schueuchinder säge Värsli uuf. Der Herr Baumann längwylet sich wi no nie i sym Läbe. U eines Morgens, wo ihm ds Ggaffee u d Miuch wider glychzytig i ds Tassli gschüttet wärde, beschliesst er, öppis z ändere: Är wott en eigeti Auters-WG gründe, mit intressante u ufgsteute Lüt.

Ändlech chunnt wider Läbe i Ruedi. Scho am nächschte Tag luegt er sech im Spyssau ume. Es het sicher es Dotze Lüt, wo no rüschtig gnue wäre, en angeri Wohnform z präschtiere. Sorgfäutig fat er aa plane. I de nächschte vierzäh Tag tuet er mit Lüt, wo chönnte i Frag cho, gsprächle. Är isch überrascht, wie begeischteret di meischte uf syni Idee reagiere.

Churz vor Wiehnachte het er e Chärngruppe zäme. Es sy mit ihm füüf Pärsone, wo das Abetüür wei wage.

Si bhaute ihre Plan aber no für sich. Zersch mues es geignets Huus gsuecht u gfunge wärde. Es bruucht mindeschtens acht Zimmer, für jedi Person eis, e Gmeinschaftsruum u nes Fernsehzimmer.

Der Herr Baumann fragt syni Tochter um Rat. U die het di perfekti Lösig parat: «Vatter, dys Huus isch ja no nid verchouft. Warum lasch nid dert es paar Änderige la mache. Das wär vom Platz u vor Lag här perfekt.» Der Ruedi het o scho mit däm Gedanke gspiut. Aber jetz, wo sy Tochter ds Glyche seit, isch für ihn der Fau klar.

Är züglet zrügg i sys Hei, zäme mit vier angerne aute Lüt. Si hei mitenang scho usdiskutiert, wär was übernimmt und wie men enang wott zur Hang gah.

Eigentlech hätts im Huus no Platz für ei Pärson meh. Aber wär weis, vilech ergit sech ja de speter no öppis. U so isch es. Churz vor Jahresänd macht der Ruedi Baumann d Bekanntschaft vo re Frou, wo ds Heim chunnt cho besichtige. D Heimleitere steut se vor: «Das isch d Frou Thome, wo sehr wahrschynlech ab Jänner im erschte Stock näb em Herr Buume chunnt cho wohne.» Bevor der Ruedi öppis cha säge, meint di Frou: «I weis no gar nid, öb i de würklech hie wott yzie. U übrigens, i heisse Thomann u nid Thome, so viu Zyt mues sy!»

Wiehnachtshektik

Ds Coop isch rappuvou, u d Susanne gspürt, wie ne Hitzewäue ihre ganz Körper erfasst. Nume jetz ke Panikattacke, schiessts ere dür e Chopf. Si het doch no so viu z tüe u cha nid schlapp mache. Zügig schiebt si ds vouen Ychoufswägeli vor sech här u bemüeit sech, ruehig z schnuufe. Vor em Gmüesgsteu geits scho chli besser. Si überleit, was si chönnt chouffe. Grad aamächelig gsehts zwar da nid uus. Sehr wahrschynlech hei si z weni Lüt zum Uffüue u d War aaständig z präsentiere. Churz drufabe steit si ar Kasse u ergeret sech ab der länge Schlange. I chönnt di Zyt weis Gott besser bruuche, aus da aazstah. Es git no so eländ viu z erledige bis ar Wiehnachte. Jetz hei mer scho der zwänzigscht Dezämber un i ha no ganzi Bärge zum Abtrage. Es isch wi jedes Jahr! I hetze vo eim Termin zum nächschte u ha ke Zyt für mi. Der Chef het gfragt, öb i bis Wiehnachte statt füfzg achtzg Prozänt chönnt schaffe. Und i Löu ha zuegseit. Das isch doch nid normau! Jetz bin i sibenefüfzgi u nid imstang, das z mache, wo für mi stimmt. Im Summer han i zum Thema «Grenzen setzen für mich und andere» es Seminar bsuecht. Das hätt i mer definitiv chönne spare.

Si leit ihri Ware uf ds Förderbang bir Kasse, zaut u packt änedrann aus i Rucksack.

Di negative Gedanke vo vori begleite d Susanne hei, u si beschliesst churzerhang, ds Ässe la uszfaue u ne Spaziergang z mache.

Es isch churz vor em Mittag. Der Wäg füert se zum nöie Schloss Bümpliz. Ds Töri us Schmidyse isch guet gölet. Es schwingt uuf u mit emene lyse Süüfzger wider zue. Bir Yfahrt vor Allee blybt si churz stah u fröit sech über di unberüerti Schneepracht. Hütt am Morge schynt no niemer dä Wäg ggange z sy. Dä Gedanke gfaut ere. Mit grosse Schritte marschiert si em Schloss entgäge. Nach es paar Meter drääit si sech um u luegt zrugg. Wi nes Muschter zeichne sech ihri Fuessspure im Schnee ab. D Sunne schynt dry u lat rundume d Wäut la funkle. Si chunnt sech i däm Momänt vor, wi we si no grad im letschte Momänt a menen Unglück wär entcho. Scho viu ruehiger dürquert si jetz der Rosegarte u stuunet ab de wyss zueddeckte Strüücher u Böim.

Ursula Stalder-Witschi

So viu Zyt mues sy

Ursula Stalder-Witschi

So viu Zyt mues sy

Autagsgschichte, Wiehnachtsgschichte

Inhalt

So viu Zyt mues sy

Wiehnachtshektik