Plattdeutsche Geschichten
KATERSTIMMUNG
„SCHÖNE BLUME!“
WILLKÅMEN
NOBEL GEIHT DE WELT TAUGRUNNEN
MARIA MÄKELBORG
NUURDDÜÜTSCH
STÅH UP UN BÖT FÜER …
SIGNÅLE
DE DRÅK
DAT KARUSSELL
MEER
WI SÜND DOCH ALL NÅKICHT IN UNS’ KLEEDER …
SMOMBIES
WAHLQUALIFEZIERUNG
SABOTAASCH’ UN FORSCHUNG
PROMINENT IN PROBBERNOW-TRAMSIN
WAT DU NICH WEITST …
GLÜCK HEBBEN
IK UN FRU DÜTZ
GRENZŒWERTRITT
UNKEL BERNHARD
KÜLL
DE GEWINN
DE NACHTIGALL UN DE UHL
DAT WIER DE NACHTIGALL UN NICH DE UHL …
För Di un all de Vaddings, Müdder,
Döchter, Sœhns, Bräuder, Süstings,
de uns nich blot vun Geburt schenkt sünd,
sünnern de dat Läben sülfst uns geburen hett.
Matthea Hoog secht ümmer: „Siene letzte Stunn’ kennt keinein!“ Un wat för ’n Wäder denn grad is, weit ok kein. Meist Rägen! Ok hüt keem dat natt vun båben. Matthea Hoog wier in dat Nåwerdörp, wo de Dodengräwersch Fru Raffel ehr Büro harr, kåmen. An dat olle rode Steinhus kunn ’n läsen: „Raffel – Dach un Nacht“. Matthea stellte ehr Auto up denn lütten Parkplatz. Ehr Brauder Oke wier ok all dor. Hei stünn mit siene Fru vör de Vörderdör. Hänn’ schüren, Okes Fru schnöfte sik noch eins de Näs. Ümmer reelle Daschendäuker, plätt’. Sei wieren akkrat in Schwatt kamen. Matthea harr gor keinen annern Wintermantel as dissen griesen. De güng ümmer. Sei kunn seihn, dat achter dat Finster Fru Raffel noch fix de Talchlichter ansticken deed.
„Nå, Oke, nu hett Vadders dat schafft, ne!?“
Oke harr de Hänn’ deip in de Daschen, sä’ nix un nickköppte blot. Siene Fru Reseda plinköchte. Sei stünnen dor alle drei in ’n Fisselrägen, ofschonst sei jeder ’n Schirm in ’t Auto harden. Up de Stråt sprütt’ten de Autos vörbi. Jedein wull noch rasch wat besorgen, denn hüt wier Sülwester. De Kirchturmklock schlööch teihn. Fru Raffel treckte vun binnen de Gardinen noch eins glatt, ofschonst de sowat vun diszeplissiert dålhüngen! Fürwiss Bliekanten ünnen inneiht.
Denn måkte sei de grote Dör up. Fru Wanda Raffel bleef in denn Flur ståhn un geef tauierst Oke de Hand, denn Reseda’n un tauletzt Matthea. Bi jeden sä’ sei wat anners: a) „Mien Beileid!“ b) „Dat deiht mi leed mit Ehren Vadder!“ c) „Vun Harten, mien Beileid!“ De Fliesen in de Deel süllen utseihn as Marmor, de Dören hier vörn wieren brun un schwatt lackiert. Güllene Dörenklinken. Wanda Raffel wier perfekt antreckt: warme schwatte Strumphosen, ’n schicken schwatten Strickrock, Gummitoch, witte Blus un schwatte Strickjack. Sowat Asymmetrischet, wat nu in’ne Mod is. Siehr schick un dezent. Fru Raffel wier ok all hoch in de Viertiger un dor wieren ehre Hor doch wat Besünners: pickenschwatt (elonda 3.10 mitternachtsschwarz, ammoniakfrei) un glatt, in de Midd scheitelt un achtern tau ein Dutt bunnen. So lackiert un akkrat as bi so ’ne Geisha. Ok dat Gesicht: schier un rosig, de düstern Ogen so blank as de schwatten Tahitiparlen an ehre Ohrringen. Matthea, Reseda un Oke keeken nu in dit leiwe Gesicht. Fru Raffels Mund sä’, wat tau seggen wier, ehre Hänn’ blädderten dörch de Papieren, de Oke all lang in Dokumentenfolien prat hollen harr. Bi ’n Vadder, de œwer nägenzig is, dor kann ein sik up allens vörbereiden. Matthea keek sik üm: de Möbel so gediegen, up dat Sideboard, as hüt de Kommoden heiten, wieren Urnen utstellt. An de Wand gägenœwer vun dat Finster hüngen de Diplomen un Zertifikaten vun Fru Wanda Raffel. Sülwerne Råhmen passig tau de sülwernen Lüster up denn Disch. Ein Talchlicht blåkte. Matthea keek nå båben, wo de schwatte Rok hensteech. Stuckrosette. As dat elben schlööch, wier allens trecht. Buten explodierten de iersten Böller. Theoretisch wier Vadders binåh ünner de Ierd. Wanda Raffel verstünn ehr Handwark un ok so vun Minsch tau Minsch fünn sei jüst de richtigen Wür. Gediegen, still un bescheiden. Nich tau kolt un nich tau iewrig, lauwarm in de Ewigkeit. Matthea fünn, dat disse Stimmung tau ehren Vadder, üm wecken dat jå woll hier güng, nich passen deed. Hei wier lustig west un harr Temperament hatt, nå so, as sik dat för ’n Mäkelbörger Warmblaut hüürt! Sei hüürte Fru Raffel in’t Upståhn seggen:
„Nu möten wi noch dat letzt måken, womit wi denn leiwen Verstorbenen iehren kœnen: denn passigen Sarg utsäuken.“
Oke un Reseda folgten tau de Dör, Matthea schleek achteran. All disse Ewigkeitsgediegenheit föll ehr so up denn Kopp, as buten nu de Rägen prasseln deed! „Dat pladdert jå so siehr, dat wi mål fix hier dörch dat Hus gåhn kœnen!“ so treckte de Gräffnis-Geisha denn Brokatvörhang in den düstern Husflur an de Siet.
Matthea Hoog keek verwunnert: Achter denn Vörhang gäf dat Läben vör denn Dod: De Mudder vun Wanda wier bi’t Deigknäden, up denn Hierd kåkte wat. De Fliesen wieren hier achtern brun un gäl un up dit Honnichschachbrett stünnen Schalen mit Melk, Wader un Kattenfauder. De Kattenfauderkarton lähnte gägen de Heizung. „Schnucky Classic Knusper Mix“. De nächste Dör güng in eine Ort gaude Stuf. Mit bordeauxroden Teppich utlecht, blot, dat dor kein Sofa un kein Schapp in stünn, sünnern Fru Raffels Ierdmöbelutstellung. Matthea harr as letzt vun de Grupp denn Dörensüll œwerträden un keek verbåst up de polierten Särge. Schwatt as ’n Klavier un witt as de Flügel vun Richard Clayderman. Sogor ’n roden Sarg geef dat dor. Lütt bäten stünnen Oke, Reseda un Matthea dor rüm as in’t Autohus. Fru Wanda führte allens vör, vertellte allens siehr professionell un gediegen. Ehr Gesicht harr sei in Griff, de Utdruck ümmer so ’n bäten Mona Lisa, ehr Upwartung so as dat Schokoladenmäten.
As sei bi dat Eikenholtmodell „Rustikal President“ ankåmen wieren, dor gäf dat ein Rrrummms! Ein getigerten jungen Kater, gries un grot, œwer dünn, sprüng schietenhilt un jagig up denn iersten Sarg, klasperte rin in de kunstsieden Deckengarnitur, rut un hoch up den roden Hochglänzenden, schrammte rünner un hopp, hopp, hopp rup un rünner, katteikerte dörch de heile Utstellung vun „Dolomiti Natura“ œwer „White Americano“ un bleef denn up de Luer sitten ünner denn Kiefernsarg „5250 KB“!
Dat Schokoladenmäten föll – pardautz – ut denn sülwernen Råhmen. Mona Lisa güng up de Knei, ein Glück, ehr Rock wier elastisch, un måkte sik bi, denn Kater dor ünner rut tau kriegen. De fauchte un spuckte un je miehr de schwatten Tahitiparlen an de Uhren vun Fru Raffel bommelten, desto wilder wür de Kater kieken.
Matthea kreech dat Schmüstergrienen, denn girrte dat in ehre Kähl un denn wull dat rut! Un sei lachte un lachte un Tranen leepen œwer ehre Backen, ümmer miehr! Un sei wier froh œwer Reseda un Oke, de dor wieren un nu wenigstens grienten un dorœwer dat sei hüt so up denn schwattwullenen Nors vun Wanda Raffel kieken kunn. Un sei lachte œwer disse Glückskatt un dat krachte in ehr as de Sülwesterknallers tau dat niege Johr. Sœben Läben bröcht de Katt!
„So sall sei heiten?“ Ik keek mien lütt Döchting in de blassblågen Ogen. „Up Platt: Schöne Blaum …“
„Nee, hochdeutsch. Schöne Blume. So.“
„Gaud. Schöne Blume. Dat is ’n hübschen Nåmen. Un, wat sall sei sin? Also, wat is dat för ’ne Fru?“
„Indianerkapitänin.“
Line is acht Johren olt. Sei weit ganz genau, dat dat Indianerhäuptling heit. Wat sall dat?
„Ssüü, so. Indianerkapitänin. Sünd de Indianers ’n Fautballverein un Schöne Blume is dor Mannschaftskäpitän?“, frööch ik verbååst un deed ’n bäten dœmlich.
„Nee, erzähl’ jetzt. Schöne Blume ist ein Mädchen und sie ist Indianerkapitänin und sie kommt aus … Ribnitz-Damgarten. Los, Mama. Vertell!“
Ik süfzte noch eins, œwerlechte, keek up de Klock. Verdammi, dat wier all half nägen. För ’ne Gaude-Nacht-Geschicht all bannig låt. Un denn ok noch för so ’ne kumpelzierte …
„Dor wier mål de Indianerkapitänin Schöne Blume. Sei harr noch nich ümmer so heiten. As Schöne Blume noch nå de Schaul güng, hebben de Liehrer un de annern ehr Katrin raupen. Katrins Vadder Karl-Heinz Wunder wier Brigadier in dat VEB Faserplattenwerk Ribnitz-Damgorten west. Katrins Mudder, Marita Wunder, wier, as Katrin noch nå de Schaul güng, ümmer mäud un afmaddelt, wenn sei nå Hus keem. Marita Wunder harr sik qualefeziert un Frugenssonderstudium måkt. Dunn wier sei Ökonomin un Mudder un Husfru un in’t Elternaktiv un noch väl miehr. Wenn sei vun de Arbeit keem, denn mößte sei noch inköpen un denn dat Inkopsnetz un de Büdel nå Hus drägen.
Katrin Wunder wier all ümmer ’ne ganz un gor besünnere Diern west. Œwer in de Schaul in Ribnitz hebben de dat gor nich afkünnt. Katrins Liehrerin, Fru Kleinmann, sä’ binåh däächlich: ‚Katrin, glœf jå nich, dat du wat Besünners büst. Jedein in uns Klass is ein lütt Deil un du ok.‘ Orrer sei verklorte de Kinner: ‚All uns Kinner hier in de Klass hebben de sülben Möglichkeiten un Rechte, œwer ok Plichten. Dor kann keinein ut de Reich danzen. Ok nich du, Katrin Wunder!‘ Un denn wieste sei mit ehren dünnen Wiesfinger up Katrin.
Katrin verstünn dat nich. Ja, sei wull jå ok giern ein Deil vun de Klass sien. Un sei wull jå ok gornich ut de Reich danzen. Nå, ’n lütt bäten viellicht. Un sei wull ok ehre Plichten iernst nähmen. Sei wier Blaumendeinst in de Klass un sei harr de Blaumen siehr gern. Nienich harr sei vergäten, ehr tau plägen, tau geiten … Un liekers: all dat wull sei jå sin un doch wat Besünners. Dat mößt doch angåhn!
Dat güng œwer nich an. De Werkliehrer, Herr Zobel, sä’ tauminnst ümmer: ‚Nå, dor kümmt dat Wunderkind! … dat ofteins spinnt.‘ Un hei lachte sik dorbi.
Wenn Katrin ’ne gaude Zensur krägen harr un dat ehre Öllern bi ’t Åbendbrot vertellen deed, denn frööch de qualefezierte un afmaddelte Marita Wunder: ‚Waaat, du? Nee, du doch nich.‘ Un Karl-Heinz Wunder sett’te sienen Brigadiersblick up un wohrschuchte Katrin: ‚Blief up ’n Teppich. Ein sall blot seggen, wat ok stimmt.‘
Väle Johren harr Katrin Wunder dat glööft, wat Fru Kleinmann, Herr Zobel, Karl-Heinz nebst Marita Wunder ehr secht harden. Œwer denn is wat passiert, wat ganz un gor nich up ’n Teppich bleef. Katrin wåkte morgens up un bi ehr in de Schlåpstuf seet in de leddige Keksschöttel näben de Nachtdischlamp ’ne Eemk. Sei marachte sik mit ’n bannigen Kekskrümel af un wull denn mitnähmen. Krümel to go! – schmüsterte Katrin. De Eemk dreihte sik üm, putzte sik de Vörderbein af un frööch: ‚Büst du dat Wunderkind?‘ Katrin verfierte sik. Nich, wiel de Eemk tau ehr sprök, sünnern wägen dat Wuurt Wunderkind, dat binåh 30 Johren keiner miehr tau ehr secht harr. In dit Gespräch, dat in Würklichkeit bannig lang duerte, hett de Eemk Katrin dat ein orrer anner verklort. Tau denn Afschied reep dat Dier: ‚Adschüß ok, Schöne Blume! Wi seihn uns up See!‘
Schöne Blume koppschüürte: ‚Œwer du büst doch ut ’n Holl’n …‘
Ein poor Måånd låter stünn Schöne Blume up ehr Schipp. Sei sülfst stünn an dat Stüer un plinkööchte in de Sünn. Dat süll nu losgåhn. Dat ierste Mål up Grote Fohrt. Nich blot up den Bodden, sünnern wiet rut up hoge See. Kapitänin Schöne Blume. Sei wier ok ’n bäten bang bi dit allens. Œwer sei höll dat so as Katrin fröher bi den Blaumendeinst: Wenn de Blaumen wat fählte orrer sei mückerten, denn helpten kein Vörhollungen orrer Sorgen, sünnern kieken, wat ehr fählt: Licht, Water, Dünger? Un so höll sei dat för sik, Schöne Blume, in dissen Momang ok un keek up sik vull Leif. Ehre Backen wieren gläunig as de in ein Kinnergesicht!
Sei sülfst harr den Kurs fastlecht, dat Schipp flottmåkt, Kommunikatschion up See liehrt: funken, Satellitenkråm un Flaggenalphabet. Denn, so wüsst Kapitänin Schöne Blume, Kommunikatschion up See heit Säkerheit! So wull sei den Kontakt nå Hus hollen un nå den Lüchtturm un nå de annern Schäpen. Kapitänin Schöne Blume.“
„Mama, aber sie ist INDIANERkapitänin …“, leet Line nich locker.
„Ja, Schieting, ja, täuf … Sei harr denn Kurs sülfst fastlecht. Sei wull de Indianers un Amerika entdecken!“
„Amerika ist doch schon entdeckt!“, grummelte mien Döchting.
Ik geef Line ’n ollig dicken Säuten.
„Ehr Amerika noch nich, ehr eigen Amerika noch nich …“
„De miehrsten Lüd weiten jå gor nich, wo schoin dat in Düütschland is! Ik bün all väl ünnerwägens west: Tschechien, Slowakei, Österreich un so, œwer Düütschland …, nee, wat is dat schoin hier!“
„1,45 bitte. De Breif is miehr as twinnig Gramm.“
„Jo, weißßu, dat schood’t jå nicks, mien Deern … De Breif is dat wiert.“