reading

Annemiek

Ze heeft het telefoonnummer van Fiom maar één keer gezien en sinds dat moment kan ze het elk moment van de dag noemen. Maar wat gaat ze ermee doen?

Ze hinkt op twee gedachten. De ene adviseert haar om het nummer toch maar te vergeten, de andere nodigt haar uit om de cijfers in te toetsen.

Wat kan Fiom bellen haar opleveren? Het enige wat ze zeker weet is dat deze organisatie zich bezighoudt met afstammingsvragen, maar zouden ze daar ook werkelijk iets voor haar kunnen betekenen? De vraag maakt haar onrustig en onzeker.

Arnoud Jan lijkt daar niets van te merken.

Hij is nu in de tuin het gras aan het maaien. Ze kijkt naar zijn nog altijd aantrekkelijke lijf, naar zijn korte grijze haar, naar zijn soepele bewegingen. Een paar weken geleden vertelde hij glunderend dat iemand met wie hij in een grand café aan de praat raakte hem hooguit zestig schatte en dat ze hem niet had willen geloven toen hij vertelde dat ze daar elf jaar bij kon optellen. Annemiek is niet ingegaan op dat ‘ze’. Dat is de code, al jaren. Hij deelt mee, zij luistert.

Op de dag dat ze hier aankwam was hij ook het gras aan het maaien. Hij stond op dezelfde plek als nu en hij droeg een rood vest. Hij was groot, had brede schouders en smalle heupen. Zijn gemillimeterde blonde haar gaf hem iets jongensachtigs. Aan de kleur van zijn gezicht was te zien dat hij regelmatig in de tuin werkte.

Ze vond hem direct een mooie man. Verder niets, want ze kwam niet voor hem persoonlijk. Ze kwam omdat iemand voor zijn dochter moest zorgen.

Hun huisarts was bevriend met Arnoud Jan Biesheuvel, een notaris die in Oudendijk woonde en die onlangs zijn vrouw had verloren, vlak na de geboorte van hun eerste kind. De notaris zocht een hulp voor dag en nacht en hun huisarts had gevraagd of Annemiek voor zijn vriend zou willen werken.

Annemiek was zestien, had net haar eigen baby ter adoptie afgestaan en werd door haar moeder gestimuleerd om het roer in haar leven om te gooien. Haar moeder ging ervan uit dat de verwekker van het kind nog ergens in de buurt was en dat de oplossing voor de kans dat hij haar dochter opnieuw zwanger zou maken bestond uit haar vertrek naar Oudendijk.

Annemiek had liever een tijdje bij haar vader willen gaan wonen, maar toen ze die wens uitsprak vloog haar moeder haar aan en moest door zus Peggy van Annemiek af worden getrokken. Later zei Peggy dat Annemiek uitblonk in domme teksten uitkramen en dat ze er niet op hoefde te rekenen dat ze welkom zou zijn ‘bij je pappie’. Toen kon Annemiek het niet laten om het geheim prijs te geven dat ze tot dat moment zorgvuldig voor zichzelf had gehouden en ze vertelde dat ze hun vader een paar keer na de scheiding had gezien. Peggy stuiterde van ongeloof, maar ze wilde wel graag weten wanneer dat was geweest en hoe vaak. Het leek Annemiek beter om niet te vertellen dat hun vader regelmatig op haar stond te wachten als ze uit school kwam. Toen Peggy wilde weten of hij zijn vrouw en dat kind bij zich had gehad en of ze wel wist dat de nieuwe vrouw van hun vader maar drie jaar ouder was dan zijn oudste dochter, loog ze dat hij alleen was geweest. Terwijl ze dat zei besefte ze dat ze haar vader en zijn nieuwe gezin niet meer zou zien als ze naar Oudendijk vertrok.

Annemieks moeder drong aan op een snelle beslissing. ‘Je zult opknappen als je een tijdje in een andere omgeving bent en dan kun je toch nog voor een baby zorgen,’ zei ze en ze voegde eraan toe dat deze mogelijkheid om alles achter zich te laten een aanwijzing was dat de maagd Maria zich over haar had ontfermd. Annemiek moest mee naar de kerk om een grote kaars op te steken bij het Mariabeeld. Ze had met liefde de hele kerk in de fik gestoken.

Het is jaren geleden dat ze zo expliciet dacht aan de eerste keer dat ze Arnoud Jan zag. Hij keek niet naar hen, hij maaide gewoon verder.

Ze werden binnengelaten door de vrouw die tijdelijk voor de baby en het huishouden had gezorgd. Ze bekeek Annemiek met een achterdochtige blik in haar ogen. ‘Notaris heeft veel meegemaakt,’ zei ze. ‘Hij moet dat allemaal nog verwerken. Hij houdt niet van loze praatjes en zeker niet van gezeur. Als er iets is, kun je dat het beste met iemand bespreken die je kent, bijvoorbeeld met je moeder.’

‘Mijn dochter heeft geen problemen,’ verzekerde Annemieks moeder de vrouw. ‘Ze kan hard werken en ze weet hoe ze een baby moet verzorgen. Ze heeft al vaak op de baby van de buurvrouw gepast. De notaris zal blij zijn dat ze er is.’

‘Er moet heel wat gebeuren om die man ooit nog blij te maken,’ antwoordde de hulp. ‘Laten we hopen dat hij later weer een vrouw vindt.’ Ze bekeek Annemiek van top tot teen en wendde haar blik af. ‘Uit zijn eigen milieu.’

Hij is klaar met maaien en haalt iets uit de binnenzak van zijn colbert. Het is zijn mobiele telefoon. Lijkt het nu maar zo, of ziet hij er echt een beetje grauw uit? Zijn gezicht licht op als hij begint te praten. Waarschijnlijk is het Linda. Zijn dochter is de enige die zijn gezicht zo kan laten stralen.

Er valt iets uit de zak van zijn broek, maar dat merkt hij niet. Hij drukt met zijn ene hand het mobieltje tegen zijn oor en duwt met de andere hand de grasmaaier in de richting van de schuur.

Annemiek tuurt naar de plek waar iets viel. Het ligt in het gemaaide gras en het glinstert.

Arnoud Jan heeft een week geleden aangekondigd dat hij Linda en Gjalt heeft uitgenodigd om mee uit eten te gaan op de dag dat hij en Annemiek drieëndertig jaar getrouwd zijn. Hij heeft voor vier personen gereserveerd bij Delphi in Heerhugowaard. Annemiek had hem willen vragen waarom ze niet een keer naar een goede bistro konden gaan of naar de Portugees. Altijd weer naar de Griek, altijd hetzelfde menu. Altijd hetzelfde ritueel van de kaart aandachtig bestuderen en dan nooit iets anders bestellen dan de keftedes als voorgerecht, de moscharisia als hoofdgerecht, de Coupe Alexia als nagerecht, en er een fles Montenero bij drinken.

Hoe banaal kan uit eten gaan worden? Wat een rotgevoel kan het geven als je je realiseert dat je man zich al jaren gedraagt als een gewoontedier.

Maar ze vroeg natuurlijk niets.

De avond verloopt anders dan andere avonden die ze hebben doorgebracht bij Delphi. Annemiek merkt direct dat er iets met Linda aan de hand is. Haar stiefdochter kijkt haar geen enkele keer recht aan en heeft nadat ze haar een vluchtige kus heeft gegeven niets meer tegen haar gezegd. Ze zit naast Gjalt en vertelt enthousiast aan haar vader dat ze plannen hebben om hun huis te verbouwen. Haar man zegt weinig en ook hij mijdt duidelijk oogcontact.

Arnoud Jan lacht veel, maar Annemiek heeft de indruk dat hij niet echt lacht. Hij bestudeert de menukaart langer dan anders en bestelt de kotopoulo salata als voorgerecht, de filetto Stroganoff als hoofdgerecht en de yaourti als nagerecht. ‘Laat ik een keer gek doen,’ zegt hij, ‘en ook een andere wijn bestellen. Iedereen akkoord met een Imiglykos?’

Hij wenkt de ober en Annemiek weet dat er iets grondig mis is.

Gjalt informeert een paar keer hoe het gaat op haar werk. Hij wil vooral weten of daar ook sprake is van inkrimping, zoals bij veel grote bedrijven, en of ze haar baan kan behouden.

Annemiek zou willen antwoorden dat het niet echt nodig is om haar eigen inkomen te verdienen, maar ze is bang dat ze dan kritische vragen krijgt. Ze benadrukt daarom dat ze zich geen zorgen maakt over de toekomst.

In een flits ziet ze dat Arnoud Jan en Linda elkaar aankijken. Gelukkig houdt Gjalt erover op.

Niemand heeft het over de aanleiding voor dit etentje. Zal ze zelf iets zeggen over de drieëndertig jaar die achter hen liggen? Maar wat dan?

Arnoud Jan vraagt een paar keer aan Linda en Gjalt of de menukeuze van vandaag hun bevalt. Ze beamen het.

‘Ik vind het ook erg lekker,’ zegt Annemiek.

‘Wat was het gezellig!’ roept Arnoud Jan als ze afscheid nemen van Linda en Gjalt. Ze zwaaien hen na en Annemiek rijdt naar huis. Ze wisselen de hele weg geen woord met elkaar en als ze thuiskomen meldt Arnoud Jan dat hij direct naar bed gaat.

Dit is het geschikte moment.

Het huis is stil en ook al is het gemeubileerd, het voelt leeg aan. Of voelt ze alleen de leegte in zichzelf? Wat het ook is, een leeg gevoel maakt het mogelijk om op papier te zetten wat ze zou kunnen zeggen als ze met Fiom belt. Leegte maakt het mogelijk om niet het gevoel te krijgen dat ze stikt als ze de woorden die ze opschrijft naleest.

Ze trekt de onderste lade van het dressoir open en haalt een aantekenboekje tevoorschijn. Er zit ook een notitiemogelijkheid op haar mobiel, bedenkt ze.

Toch maar het papier gebruiken.

Ze heeft er altijd rekening mee gehouden dat dit zou kunnen gebeuren maar nu het echt gebeurt, emotioneert het Annemiek. Ze leest wat ze heeft opgeschreven. Niet dat het veel woorden zijn, maar ze hakken er toch behoorlijk in.

Ik zoek contact met de dochter die ik heb afgestaan.

Ze wil een ander briefje lezen.

Like you, love you.

Garin schreef altijd met een zwarte viltstift. Dat viel haar voor de eerste keer op toen hij tijdens het sollicitatiegesprek dat ze met hem voerde een A4’tje tevoorschijn haalde om de afspraken te noteren. Ze zou iedere woensdag- en zaterdagmiddag van één tot zes uur de hal, garderobe, toiletten, douches, bar en danszaal schoonmaken.

‘Dat wordt stevig aanpoten,’ zei hij lachend. Hij bekeek haar van top tot teen. ‘Maar ik denk dat jij dat wel aankunt.’

Annemiek voelde zich een domme gans, omdat ze nauwelijks in staat was ergens antwoord op te geven. De man tegenover haar was zo ongemakkelijk aantrekkelijk dat haar stembanden er verlamd door raakten. Ze was al onder de indruk van zijn stem geweest de eerste keer dat ze hem hoorde, toen ze opbelde. Haar moeder had in de krant een advertentie gezien waarin Dansschool Teeven en Homberg een schoonmaakster zocht. Ze was van mening dat Annemiek daarop moest reageren, zodat ze haar eigen zakgeld zou kunnen verdienen. Daar voorzag de fooi die ze als alimentatie kregen beslist niet in.

Soms berispt ze zichzelf als ze terugdenkt aan de eerste keer dat ze Garins stem hoorde, omdat ze nog feilloos weet hoe die klonk. Ze vindt het niet bij haar leeftijd horen om zich dit te willen herinneren. Deze behoefte heeft in haar volwassen ogen een infantiel tintje. Toch wil ze niets wissen van die eerste keer. En ook niets van wat daarna gebeurde. Nog steeds niet.

‘Ik loop het eerste uur met je mee,’ zei hij de eerste woensdagmiddag. ‘Dan wijs ik je waar alles staat en wat je precies moet doen.’

Ze probeerde niet steeds naar hem te kijken, want hij mocht niet merken dat ze hem aantrekkelijk vond. Hij was groot en breed, maar zeker niet dik. En hij had een prachtige mond, waar steeds een glimlach langs zweefde. Zijn blauwe ogen leken dwars door haar heen te kijken.

‘Heb je al een vriendje?’ vroeg hij, toen ze na twee uur een glas frisdrank namen.

Annemiek schrok van die vraag.

‘Ik ben veel te direct,’ stelde hij vast. ‘Neem me niet kwalijk.’

‘Ik heb geen vriendje,’ lukte het haar te zeggen.

‘Wil je nog niet?’

‘Ik ben net zestien.’

‘Leeftijd zegt niets. Je bent al een vrouw. Een mooie vrouw.’

Ze streek met haar handen langs haar heupen. ‘Ik ben te dik. Ik wil afvallen.’

Hij raakte even haar hand aan. ‘Niet doen, niet afvallen. Mannen vrijen niet graag met een skelet.’

Ze voelde dat ze bloosde.

‘Op zaterdag doe ik altijd iets aan de administratie,’ zei Garin de tweede keer dat ze kwam werken. ‘Als je me nodig hebt zit ik in het kantoor.’ Hij riep na anderhalf uur dat ze even iets moest komen drinken.

Bij de derde slok verslikte ze zich en moest ze hevig hoesten.

‘Heel diep ademhalen met je mond wijd open,’ hoorde ze hem roepen. Hij veegde de tranen die bij de hoestbui tevoorschijn waren gekomen van haar wangen. ‘Ook in tranen ben je een mooie vrouw,’ fluisterde hij. ‘Ik heb een vraag, mag ik die stellen?’

Annemiek staarde hem aan. Ze kon niet geloven dat hij vroeg of ze gekust wilde worden.

De dagen daarna dacht ze aan niets anders dan aan alle kussen en aan zijn handen die over haar heupen, billen en borsten hadden gedwaald. De daaropvolgende woensdag riep hij haar niet om iets te komen drinken, maar toen het bijna zes uur was zei hij dat ze wel even mocht douchen. Een uur later lag ze nog na te trillen van alle passie en een beetje geweld die haar waren overkomen. Hij wilde diep in haar en bedacht allerlei standjes om dit mogelijk te maken. Dat leverde acrobatische toeren op, waardoor ze het gevoel had dat de spieren in haar liezen gescheurd waren. Dat was geen fijn gevoel, maar toch had ze niet geprotesteerd. Ontmaagd worden had minder pijn gedaan dan ze had verwacht en toen dat eenmaal was gebeurd ging alles vanzelf. De kramp in haar onderlijf maakte plaats voor een wilde, ontembare lust. Ze kronkelde onder hem toen hij eerst aan haar tepels zoog en vanaf het moment dat zijn mond zich naar beneden verplaatste raakte ze bijna in ademnood.

Toen ze na een uur weer buiten bij haar fiets stond wilde ze het liefst nog een keer naar binnen gaan, weer op de bank in de kleedkamer gaan liggen en haar benen spreiden voor zijn mond. Niemand had haar ooit verteld dat een man je met zijn tong totaal gek kon maken en ze verlangde direct nadat ze afscheid hadden genomen al naar de volgende keer. Haar onderlijf stond nog in brand, ondanks de pijnlijke spieren. Ze was trots, omdat hij haar verkoos boven zijn vrouw. Omdat hij niet wegkeek van haar volle lijf, maar haar omvang hem juist opwond.

‘Je straalt helemaal als je de dansschool hebt schoongemaakt,’ merkte haar moeder een paar weken later op. ‘Je kunt maar ergens blij van worden.’

Vanaf de tweede keer dat ze vreeën gebruikte Garin condooms. ‘Ik kan beter geen kinderen bij een andere vrouw verwekken,’ legde hij uit.

Een week later bedacht Annemiek dat ze al drie dagen eerder ongesteld had moeten zijn en ze meende wat gerommel in haar buik te voelen. Ik ben deze maand gewoon wat later, suste ze haar ongeruste gevoel in gedachten. Dat komt door de spanning. Het is soms te spannend, daar reageert mijn cyclus op. Er flitste een beeld door haar hoofd waar ze van schrok. Het beeld van een baby. Hij wil meer met me, dacht ze, dat heeft hij gezegd. Nu nog even niet, hij moet dat goed voorbereiden. Als ik zwanger zou zijn, laat hij me zeker niet in de steek. Zijn huwelijk stelt al een hele tijd niets meer voor, hij verdenkt zijn vrouw Quirine ervan dat ze ook iets met een ander heeft. Maar ik kan niet zwanger zijn. Je wordt nooit zwanger van de eerste keer seks.

Haar tepels waren erg gevoelig, ze nam zich voor haar bh uit te doen als ze thuis was.

Ze heeft het briefje teruggedaan in de doos en leest nog een keer wat ze zelf heeft opgeschreven. ‘Ik zoek contact met mijn dochter,’ fluistert ze.

Zou Marjanne op Garin lijken?

Maxim

Sinds Sharon heeft aangekondigd dat ze wil trouwen is er iets veranderd. Er hangt constant een spanning in de lucht, waardoor één verkeerd woord een ontploffing kan veroorzaken die alles om je heen wegvaagt.

Ze wil niet alleen trouwen, maar ook een feest. En een jurk. En hij moet een trouwpak kopen.

Ze wil zijn naam gaan voeren. ‘Mevrouw Sharon Teeven-Brandong, dat klinkt goed,’ beweerde ze onlangs.

Maxim vraagt zich af wat ze met haar gezonde verstand heeft gedaan, maar hij kijkt wel uit om die vraag te stellen.

Ze eist ook elke avond seks.

Hij wil niet trouwen en hij wil niet elke avond seks. Dat kon hij zich toen hij twintig was niet voorstellen, maar hij is geen twintig meer.

Ze schold hem gisteravond uit voor ouwe lul, toen hij niet reageerde op het zwarte kanten lingeriesetje dat ze blijkbaar net had aangeschaft.

Het bijvoeglijk naamwoord klopt, al is het geen zuiver Nederlands. Het zelfstandig naamwoord heeft ze nooit eerder in haar mond genomen.

Ze vindt hem koel en harteloos. Ze vindt van alles van hem en hij verwacht dat ze meer scheldwoorden aan haar mening gaat verspillen. Schelden lijkt nu de nieuwe trend.

Ze praat de laatste tijd veel te veel. Ze begint er meteen mee als ze wakker wordt en alles wat ze zegt heeft een heftige lading. Zou ze iets willen zeggen en weet ze niet hoe ze moet beginnen? Verwacht ze dat hij het initiatief neemt om haar te laten vertellen wat ze kwijt wil? Is die plotselinge trouwwens niet meer dan een opstapje naar een heel ander gesprek? Dat doen vrouwen vaker, hij weet er alles van. Als ze iets bespreekbaar willen maken missen ze het vermogen om het beestje bij de naam te noemen. Ze kunnen niet zonder barricaderende elementen en duistere zijwegen.

Hij wil Sharon de mond snoeren, desnoods op de beproefde manier. Soms moet je als man duidelijk optreden.

Hoe komt hij aan deze vrouw? Hij weet dat dit een retorische vraag is. Niemand heeft hem gedwongen om vlak na zijn scheiding van Bridget aan te pappen met de eerste vriendin die beschikbaar was. Niemand heeft tegen hem gezegd dat hij een paar maanden later met haar moest gaan samenwonen. Hij houdt deze relatie zelf al ruim negen jaar in stand. Hij kan zich beter afvragen hoe hij van haar af komt.

Volgens zijn beste vriend Doug heeft hij een neus voor het type Sharon. De categorie die moeilijk doet als het gemakkelijk kan. Doug valt op andere vrouwen. Hij heeft oog voor avontuurlijke vrouwen die buiten de gevestigde paden durven te treden en die in een paar woorden duidelijk kunnen maken wat ze van je willen. Het type dat er geen verborgen agenda op na houdt en dat niet het bloed onder je nagels vandaan haalt. Doug noemt het ‘vrouwen met ballen’.

Doug heeft alleen thuis een vrouw die niet aan zijn ideaalbeeld voldoet. Famke is vijftien jaar jonger dan hij en alles wat te maken heeft met emancipatie is aan haar voorbijgegaan. Ze heeft geen baan, maar zorgt voor de kinderen en voor Doug. Ze doet vrijwilligerswerk voor een organisatie die eenzame ouderen begeleidt, is voorleesmoeder, oppasmoeder, luizenmoeder, en vangt iedere zomer kinderen uit arme gezinnen op. Ze stelt nooit moeilijke vragen en is altijd beschikbaar in bed. Volgens Doug komt het niet in haar op dat hij ook met andere vrouwen zou kunnen vrijen.

Doug adviseert Maxim vaak om ook een vriendin voor seks buiten de deur te zoeken, maar daar moet hij niet aan denken. Voorlopig heeft hij zijn handen vol aan voorkomen dat hij weer naar het stadhuis wordt gesleept. Dat moet niet gebeuren. Tenzij de vrouw die hij nooit kwijt had mogen raken het voorstelt.

Sharon moet ophouden met dat gewauwel over een huwelijk. Hoe legt hij haar het zwijgen op zonder in de problemen te raken? Ze weet precies hoe ze hem kwaad kan krijgen en hij weet dat hij moet oppassen als hij kwaad wordt. Als hij de drift voelt opkomen gaat hij weg. Laat ze hem maar naschreeuwen dat hij een lafbek is die de confrontatie niet durft aan te gaan. Hij kan zich tegenwoordig beter beheersen dan vroeger, maar de drift zit er nog. Die blijft. Het is niet anders.

Hij wil zich beheersen. Hij moet zich beheersen. Het is al eerder verkeerd afgelopen. Toen is het hem gelukt het op een ongeluk te laten lijken. In die situatie mag hij nooit meer verzeild raken.

Er komt geen bruiloft. Alleen als hij ook seks wil wordt er gevreeën. Maar voorlopig heeft hij geen zin. Ze staat hem tegen.

Zou het toch niet beter zijn om een punt te zetten achter deze relatie? Het is niet nieuw dat hij zich dit afvraagt. Hij weet dat hij vooral met haar samen is uit gemakzucht. Ze is schoon, ze kookt goed en ze heeft een eigen inkomen. Ze doet ook altijd veel moeite om het in huis gezellig te maken. En ze vult de leegte op die Bridget heeft achtergelaten. De leegte die de laatste maanden weer pijn begint te doen.

‘Heeft het te maken met rammelende eierstokken?’ wil Doug weten. Ze hebben een uur getennist en zitten nog even aan de bar. ‘Kijk niet zo verbaasd. Is het dan nog niet bij je opgekomen dat ze misschien toch een kind wil? Hoe oud is ze nu? Drieënveertig, toch? Dan begint de tijd toch wel heel erg te dringen. Dat komt ervan als je een vriendin neemt die ruim twintig jaar jonger is dan jij.’

‘Moet jij nodig zeggen,’ mompelt Maxim. ‘Ben jij toevallig niet getrouwd met een vrouw die vijftien jaar jonger is?’

‘Klopt, maar die heb ik al op alle fronten tevredengesteld. Mijn Famke heeft een mooi huis, leuke kinderen, voldoende geld, en ze kan zich uitleven in de maatschappelijke dienstverlening. Die kuise huismus heeft geen enkele reden tot klagen en legt mij geen strobreed in de weg.’ Doug lijkt gespannen te zijn.

‘Wat is er aan de hand?’ wil Maxim weten. ‘Je hebt je toch niet in de nesten gewerkt, hè?’

Doug zwaait met zijn handen. ‘Alles onder controle.’ Terwijl hij dit zegt, stoot hij zijn glas om.

Maxim buigt zich een beetje naar zijn vriend toe. ‘Wat is dit, Dougie? Ben jij een beetje nerveus? Zet dat glas recht, man. Wat een mazzel dat het net leeg was. Nou, brand los. Heb je een vriendinnetje bezwangerd? Een soa opgelopen?’

‘Hou op, zeg, natuurlijk niet. Ik wil een paar weken met vakantie. Even lekker down-under. Begrijp je?’

‘Je bedoelt dat je met een van je vriendinnetjes aan de andere kant van de wereld een tijdje van je vrijheid wil genieten. Je zoekt het ver. En wat kan ik daarbij voor je betekenen?’

Doug kijkt om zich heen.

‘Moeten we fluisteren?’ informeert Maxim.

Doug wenkt de man die achter de bar staat en zegt dat hij wil afrekenen. ‘We praten buiten verder,’ deelt hij mee.

Ze zijn zwijgend naar de parkeerplaats gelopen. Doug nodigt Maxim uit om even in zijn auto te komen zitten. ‘Het is echt vertrouwelijk,’ legt hij uit.

Maxim ploft naast hem neer. ‘Je maakt me nu wel heel erg nieuwsgierig. Vertel!’

Doug leunt met zijn armen op het stuur. ‘Ik heb al een tijdje iets met een vrouw die ook getrouwd is. Dat leek me aanvankelijk extra veilig, maar er is iets gebeurd waar ik nooit rekening mee had gehouden. Ik ben stapelgek op die vrouw geworden, en zij op mij. We weten daar allebei niet goed raad mee. Zij heeft twee pubers die haar nog erg nodig hebben, maar dat is niet het grootste probleem. Het echte probleem wordt veroorzaakt door onze partners. We verwachten allebei oorlog als we besluiten om die te verlaten.’

‘Oorlog,’ herhaalt Maxim. ‘En zijn jullie daar niet voldoende tegen bewapend?’

Doug slaakt een diepe zucht. ‘Vergis je niet in wat boze echtgenoten kunnen aanrichten.’

‘Daar weet ik alles van,’ antwoordt Maxim iets te snel. ‘Wat kan ik voor je doen?’ voegt hij er direct aan toe.

‘We willen die weken gebruiken om een besluit te kunnen nemen. Sonja heeft al aan haar man en kinderen verteld dat ze oververmoeid is en drie weken rust wil nemen op een plek waar niemand haar kan storen.’

‘Ze heet dus Sonja. En gaat Sonja ook aan haar man en kinderen vertellen dat ze afreist naar down-under?’

‘Beslist niet. Daarom lijkt het ons een goed idee als ze onder een andere naam op de passagierslijst staat.’ Doug haalt hoorbaar diep adem.

‘Ingewikkeld,’ meent Maxim. ‘Waarom is dat nodig?’

Doug haalt zijn mobiel tevoorschijn. ‘Ik wil je iets laten zien.’

Maxim buigt zich voorover om beter op de display van Dougs mobiel te kunnen kijken. ‘Wat moet jij met een foto van Sharon?’

Doug spreidt zijn vingers over het scherm. ‘Kijk goed. Zie je het nu? Dit is Sharon niet. Dit is Sonja.’

Maxim neemt de mobiel van zijn vriend over. ‘Verrek zeg, wat lijkt die op Sharon! Ik moet echt goed kijken. Het zou haar tweelingzus kunnen zijn. Ik ben benieuwd hoe Sharon reageert als ik haar vertel dat ze een dubbelganger heeft.’

‘Doe dat maar niet,’ adviseert Doug. Hij stopt de mobiel weer in zijn zak. ‘Sonja lijkt dus sprekend op Sharon en nu wil ik vragen of Sharon een paspoort heeft en of jij daarbij kunt komen.’

‘Onze paspoorten liggen in de kluis. Daar kan ik dus bij komen.’

‘Zou Sonja Sharons paspoort een paar weken mogen lenen?’

‘Bedoel je dat ze onder Sharons naam wil reizen?’

‘Dat bedoel ik, ja.’

Maxim staart even voor zich uit. ‘Waarom ook niet? Niemand die er last van heeft, denk ik. Wie heeft dit bedacht?’

Doug grinnikt. ‘Het was haar idee om op een andere naam te reizen, want ze wil beslist niet dat haar man erachter komt waar ze zit. Dat schijnt nogal een doortastend type te zijn. Voor je het in de gaten hebt, staat hij voor je neus, volgens haar. Toen ik haar vertelde dat ze als twee druppels water op Sharon lijkt en haar voorstelde om jou te vragen of ze Sharons paspoort mag lenen twijfelde ze eerst nog een beetje, maar uiteindelijk gaf ze toe.’

‘Toch zou ik me niet verkijken op de paspoortcontrole,’ adviseert Maxim. ‘Tegenwoordig kunnen ze volgens mij meer ontdekken dan je lief is, door die biometrische paspoorten. Die worden toch gescand?’

Doug haalt zijn schouders op. ‘Er wordt inderdaad gescand, maar ik heb dat de laatste drie keer dat ik vloog niet meegemaakt. Ik vind dat we het gewoon moeten wagen en als het fout gaat zitten we binnen no time aan tafel bij de luchthavenpolitie. Denk je echt dat die ons voor terroristen zullen aanzien?’

‘Je denkt er wel heel gemakkelijk over,’ meent Maxim. ‘Als ik jou was, zou ik toch proberen om Sonja gewoon onder haar eigen naam te laten reizen.’

‘Misschien heb je gelijk,’ zegt Doug. ‘Ik praat nog met haar. Maar mag ik voor de zekerheid toch Sharons paspoort lenen?’

Maxim geeft zijn vriend een klap op zijn schouder. ‘Natuurlijk, ik ga het thuis meteen uit de kluis halen. Man, man, wat een mop. Maar nu serieus. Het is een grote liefde, hè?’

‘Niet te filmen. Ik wist niet dat dit bestond.’ Dougs stem klinkt schor.

Hij is al drie keer langs de winkel gelopen, maar heeft zich nu toch definitief bedacht. Het kan niet, het mag niet.

Hij moet haar met rust laten.

Ze heeft hem de laatste keer dat ze elkaar spraken dringend gevraagd of hij bij haar uit de buurt wilde blijven. ‘Ik word nerveus als ik je zie, daar heb ik last van,’ zei ze.

Hij klemde zijn kaken op elkaar.

‘Als je zo kijkt word ik ook nog bang,’ voegde ze eraan toe.

Hij probeerde haar gerust te stellen, maar ze liep terug naar de winkel. Maxim zag haar collega naar buiten komen. ‘Gaat alles goed, Bridget?’ vroeg ze, terwijl ze strak naar hem keek.

Hij had dat achterlijke wijf met liefde alle hoeken van de Grote Houtstraat laten zien. Die Renee stookt Bridget op, dat kan niet missen. Maxim is ervan overtuigd dat het kreng Renee stevig op zijn ex heeft ingepraat, net zo lang tot Bridget besloot hem te verlaten. Het zou hem niet verbazen als die trut een pot is. Zo ziet ze er tenminste wel uit met dat stekeltjeshaar en in die eeuwige spijkerbroeken waarin duidelijk te zien is dat ze geen kont heeft. Zou ze wel weten dat er rokken bestaan? Ziet ze niet dat Bridget zich veel aantrekkelijker en vooral vrouwelijker kleedt?

Hij werd vaak al opgewonden als hij alleen maar naar Bridget keek. Ze had niet bij hem weg moeten gaan.

Hij had zich beter moeten beheersen, hij weet het. Maar als hij kwaad wordt komt de behoefte om alles en iedereen kort en klein te slaan nu eenmaal op scherp te staan en kan hij door één woord dat verkeerd valt een waas voor zijn ogen krijgen. Toen hij nog een kind was stond op ieder schoolrapport vermeld dat zijn agressiebeheersing te wensen overliet. Als zijn moeder hem dan maande om vaker tot tien te tellen bulderde zijn vader van het lachen. En als zijn moeder daarna probeerde zijn vader te berispen kwam ze ergens in de kamer op de grond terecht, of tussen de bloempotten op de vensterbank, en vlogen de vloeken en verwensingen je om de oren.

‘Je hebt het van geen vreemde,’ hoort hij zijn moeder nog steeds zeggen. Dan neemt hij het haar kwalijk dat ze zelfs vanuit haar graf nog blijft proberen om overwicht op hem te krijgen. Dan voelt hij zich gekleineerd en betutteld.

Hij haat het om betutteld te worden. Dat deed Hedy, zijn eerste vrouw, voortdurend en hij heeft haar talloze keren gewaarschuwd dat hij daar niet tegen kon. Niets hielp, geen ruzie, geen enkele vorm van geweld. En toen ging ze te ver.

Ze was stomdronken die avond. Ze sprak met driedubbele tong en was bijna niet te verstaan. Maar toch lukte het haar om hem duidelijk te maken dat ze de doos met lp’s die hij zijn leven lang had willen bewaren had meegegeven aan de kinderen die voor een inzamelingsactie aan de deur waren gekomen. ‘Het was voor de muziekvereniging, ze hebben geld nodig voor nieuwe oefeninstrumenten. Dat is een goed doel, daar moet iedereen aan meedoen,’ beweerde ze. ‘Wat moet je nog met die oude langspeelplaten? Je kunt ze niet eens meer afspelen.’

Maxim voelde de woede bezit van hem nemen. Tot tien tellen kwam niet meer in hem op. Laat ze haar kop houden, kon hij nog denken. Maar Hedy was niet te stuiten. ‘Jij hebt iemand nodig die je rommel opruimt,’ lalde ze. ‘Anders bewaar je alles en wordt het huis een uitdragersbende.’

Ze stonden op de overloop voor de kast waar de doos had gestaan en de aanblik van de lege plek deed hem fysiek pijn. Hedy hief haar armen in de lucht en moest zich direct vastgrijpen aan de deur van de kast. Ze waggelde naar de trap.

Hij greep haar bij haar schouders en draaide haar naar zich toe.

‘Blijf van me af!’ gilde ze.

Hij haalde uit en raakte haar recht op haar neus. Overal was bloed, maar dat zag hij niet direct. Wat hij zag was dat ze haar evenwicht verloor, dat ze nog probeerde de leuning van de trap te grijpen maar dat dit niet lukte, waardoor ze recht op haar gezicht naar beneden viel.

Hij leunde tegen de muur en luisterde naar de stilte.

Dit is niet goed, dacht hij.

Nog één keer langs de winkel lopen en dan naar huis. Het is bijna zes uur. Misschien komt ze net naar buiten.

Hij wil haar alleen zien, alleen naar haar kijken. Zal hij ooit kunnen ophouden met naar Bridget verlangen?

Bridget

Het is duidelijk dat haar beste vriendin Renee iets van plan is voor Bridgets vijftigste verjaardag. Ze doet geheimzinnig en liep toen ze gisteren werd gebeld snel naar het kantoor. ‘Je nergens mee bemoeien,’ riep ze lachend toen Bridget vroeg waar ze mee bezig was. ‘Dit is Operatie Homberg, waar geen Homberg aan te pas komt.’

Zou Thijmen ook in het complot zitten? Hij is geen Homberg.

Ze zou haar zoon vaker willen zien, maar dat zegt ze niet tegen hem. Een man van bijna dertig zit niet op een zeurende moeder te wachten. Hij is een gedreven journalist en hij zou graag in het buitenland willen werken. Als hij dan maar niet naar een oorlogsgebied wordt gestuurd. Ze wil hem op geen enkele manier in de weg staan en hem zeker niet pushen, maar als ze berichten leest over vermiste en gegijzelde journalisten krijgt ze het benauwd. Er zijn recent ook een paar journalisten vermoord. Op internet verschenen foto’s en filmpjes van een beul met een bivakmuts die een mes ophief terwijl naast hem zijn slachtoffer geknield zat. Daar kan ze regelmatig niet van slapen, maar dat zegt ze nooit tegen Thijmen.

Ze had graag meer kinderen willen krijgen, het heeft zeker niet aan háár inzet gelegen dat ze na de geboorte van Thijmen niet meer zwanger werd. Nu is ze daar juist blij om, want daardoor heeft ze voldoende ruimte gehad om Thijmen op te voeden. Die ruimte was nodig omdat Thijmen niet alleen fysiek op zijn vader leek; Bridget is ervan overtuigd dat sommige karaktertrekken van Thijmen door haar voldoende positief zijn beïnvloed om ervoor te zorgen dat haar zoon is uitgegroeid tot een open en eerlijk mens. Een heldere denker. Een optimist. Iemand die zich kan beheersen.

Thijmen weet niet wat zich allemaal tussen zijn ouders heeft afgespeeld en Bridget is niet van plan hem in dit opzicht wijzer te maken dan hij is. Ze heeft er altijd voor gewaakt dat haar zoon ten prooi viel aan Maxims losse handjes door de klappen zelf op te vangen. Maar dat gebeurde buiten haar zoons gezichtsveld, denkt ze. Hoopt ze.

Ze heeft direct na de scheiding tegen Thijmen gezegd dat ze niet hoeft te weten wat zijn vader en hij met elkaar bespreken en alleen van hem verwacht dat hij niets over haar aan Maxim vertelt. Daar houdt hij zich aan. Haar zoon is volwassen, klaar met zijn studie, zijn contract is net verlengd en hij is niet alleen aantrekkelijk om te zien, maar is vooral een aantrekkelijk mens om mee om te gaan. Hij heeft veel vrienden, dat zegt genoeg. Logisch dat hij niet elke week bij zijn moeder op de stoep staat. Het is goed mogelijk dat Renee hem heeft betrokken bij het organiseren van het geheime project. Wie wil ze allemaal uitnodigen? Als Maxim maar geen lucht krijgt van het feestje. Hij is in staat om onuitgenodigd binnen te stappen. Dan zal ze hem niet kunnen ontlopen en dan zal het hem lukken haar aan te raken.

Dat mag niet meer gebeuren.

Nu ophouden met doemdenken. Het wordt tijd dat ze iets positiefs onderneemt. Iets wat de sombere gedachten over haar ex naar de achtergrond verplaatst.

De eerste jaren na de scheiding kon ze beter afstand van hem nemen dan tegenwoordig het geval is. Daar heeft ze last van.

Is er nog iets gebeurd op Facebook? Zal ze een bericht plaatsen over haar aanstaande verjaardag? Why not? Misschien gaat een van haar Facebook-vrienden beweren dat ze absoluut nog geen vijftig lijkt.

Dit slaat nergens op, sinds wanneer trekt zij zich iets aan van wat op Facebook wordt gezegd? Facebook is fake, de meeste vrienden die daar staan vermeld heeft ze nog nooit ontmoet. Als Renee geen account voor haar had aangemaakt, zou ze er nooit op zijn terechtgekomen. Toch zit ze er nog steeds op, toch plaatst ze berichten. Zo veel mogelijk positieve berichten. Ze is een geslaagde zakenvrouw, ondanks het verlies dat ze heeft geleden.

Ondanks haar mislukte huwelijk, ondanks het fysieke geweld dat ze zich liet overkomen.

Maar daar praat ze op Facebook niet over. Daar praat ze ook buiten Facebook niet over. Met niemand. Nooit.

Thijmen kwam om kwart voor zes binnen en riep dat hij zin had in een grote zak vette patat. Belgische patat met driedubbel Belgische mayonaise. Toen Bridget zei dat ze ook snel een lekkere maaltijdsalade kon klaarmaken vroeg hij zich hardop af waar de moeder was gebleven die altijd te porren leek voor een potje ongezond snacken.

‘Dat klopte opvoedkundig voor geen meter,’ probeerde Bridget nog tegen te sputteren, maar ze wist dat ze dit ging verliezen.

Nu zitten ze aan haar keukentafel met grote borden frites voor zich.

‘Dit is zo goddelijk lekker,’ zegt Thijmen. Hij grijpt grinnikend het servet dat Bridget hem aanreikt. ‘Zo goddelijk vet lekker, vind je ook niet? By the way: pa belde me nog om te vragen of je van plan bent om je vijftigste verjaardag te gaan vieren.’

De patat smaakt niet meer.

Bridget probeert het op een luchtige manier te vertellen. ‘Renee is iets aan het organiseren, een surpriseparty of zoiets. Je vader wordt niet uitgenodigd, dat lijkt me nergens voor nodig. Je weet dat we weinig contact hebben.’

‘Ik weet het,’ beaamt Thijmen. ‘En ik ben niet van plan me daarmee te bemoeien of er een oordeel over te vellen. Het was jullie huwelijk, het is jullie scheiding. Maar ik denk dat jij verder bent dan hij in het proces van afstand nemen.’

‘Stelt hij je moeilijke vragen? Doet hij pogingen om via jou dichter in mijn buurt te komen?’ Bridget wil haar stem overeind houden.

Thijmen haalt zijn schouders op. ‘Soms lijkt het of hij inderdaad via mij… dat hij in de knoop zit… Ach, laat ook maar. Ik ben niet zijn therapeut.’

Bridget wijst naar zijn gezicht. ‘Er zit mayonaise op je neus.’

Hij veegt het weg. ‘Ik kwam pa’s vriendin gisteren tegen. Wat is dat toch een ratelkous, ze was weer niet te stuiten. Grootse plannen heeft die vrouw, zeg!’

Bridget begint de tafel af te ruimen. ‘Er is nog chocolade-ijs. Zullen we?’ Ze zet de vuile borden in de afwasmachine en ze hoopt dat hij niet gaat uitweiden over de grootse plannen van de vriendin van haar ex. Ook al wil ze die man niet terug hebben, het doet nog altijd pijn dat hij een paar maanden nadat ze hem verliet al samenwoonde met iemand anders.

‘Zo ken ik je weer,’ lacht Thijmen.

‘Hij staat weer aan de overkant,’ meldt Renee.

Bridget hoeft niet te vragen over wie ze het heeft.

‘Zal ik even naar buiten gaan?’ biedt Renee aan.

‘Laat maar,’ zegt Bridget. ‘Hij gaat vanzelf weer weg.’

‘Of hij komt weer naar binnen. Wat bezielt die man toch? Jullie zijn al bijna tien jaar gescheiden, hij woonde per omgaande samen met een andere vrouw en hij blijft maar achter jou aan lopen. Zou hij nou echt denken dat je hem terugneemt?’ Renee grijpt Bridgets arm vast. ‘Dat ben je toch niet van plan, hè? Zeg dat je daar niet over peinst.’

‘Ik peins er niet over,’ gehoorzaamt Bridget.

‘Wat heb je toch ooit in hem gezien?’

‘Hij was er op het moment dat ik hem nodig had.’

Renee moest wat eerder weg, maar ze vertrok pas toen ze zeker wist dat Maxim niet meer in de buurt was. Ze heeft Bridget plechtig laten beloven om direct naar boven te gaan.

Het is bijna zes uur. Er kwam een halfuur geleden nog een klant binnen die een zwart colbertje zocht en gelukkig heeft ze die vrouw van dienst kunnen zijn. Voordat ze de deur van de winkel opent kijkt ze nog even door het raam.

Hij staat er weer.

Ze geloofde niet echt dat ze naar hem had gekeken. In de periode van de vliegramp bestond hij nauwelijks voor haar. De enige personen die ertoe deden waren er niet meer. Bridget probeerde te begrijpen dat ze nooit meer terugkwamen. Ze waren dood. Van de inzittenden van het Nederlandse vliegtuig werd tachtig procent geïdentificeerd. Bridgets ouders, Quirine en Garin behoorden tot de overige twintig procent.

Soms denkt ze dat ze Quirine ziet lopen, soms ontmoet ze iemand die op het eerste gezicht sprekend op Garin lijkt. Haar ouders is ze na de ramp zeker honderd keer tegengekomen. Het went nooit dat ze er niet meer zijn.

Ze loopt weer naar voren en tuurt door de ruit.

Hij staat er niet meer.