Nos seus ollos víase
unha infinita tristeza.

Manu Chao:

Próxima estación: Esperanza

• 1

Un descubrimento extraordinario

Desde que instalaron o gran supermercado en fronte da súa casa, a Raquel encántalle asomarse á fiestra e mirar a rúa. Antes non lle gustaba, aburríase axiña porque nela nunca pasaba nada. Pero agora hai un con­tinuo rebumbio de coches que van e veñen. E os arredores do centro comercial están sempre ateigados de persoas que entran e saen polas amplas portas. É un trasfego incesante, que á nena lle fai lembrar as incansables ringleiras de formigas que tanto a fascinaran cando descubrira os formigueiros da horta da avoa.

Raquel xa sabe cómo é o supermercado, pois acompañou ben veces a súa nai. O espacio interior é enorme, moito máis do que aparenta por fóra. Nel hai un mundo de tendas distintas: a froitería, a pescadería, a carnicería, a panadería, o despacho dos queixos... Aínda que o que máis hai son corredores e corredores con altos andeis a cada lado, uns andeis con estantes ateigados de todos cantos productos se poden imaxinar.

Para Raquel é unha festa acompañar a súa nai os sábados pola mañá, que é o día elixido para facer unha compra grande. Sempre collen un dos carros maiores, e a nena é quen o conduce polos corredores, sorteando os carros da outra xente, mentres a nai busca nos andeis o leite, a auga, os zumes, as lentellas, os ovos e todas cantas cousas necesitan. Ao final, o carro acaba sempre tan cheo que teñen que empu­xalo entre as dúas para conseguir achegalo ata algunha das caixas de cobro.

Raquel sempre olla para a caixeira con ollos fascinados. Abráialle a velocidade con que colle todo canto súa nai mercou e o pasa por diante do cristaliño negro que fai «bip, bip» e vai sinalando o custo de cada producto. Outra dependenta recolle logo as cousas e deposítaas en caixas, que precinta coa mesma habilidade de movementos que un robot. Despois, cando as levan á casa, é unha festa abrilas e baleirar todo o que conteñen, coma se estivesen ateigadas de sorpresas inagardadas.

Ao abandonar o supermercado e saír outra vez á rúa, a nena ergue a cabeza e mira para as fiestras do seu piso. É un xogo que inventou hai tempo, cando aínda era máis pequena e súa nai sempre lle tiña que indicar qué fiestras eran. Gústalle imaxinar que ela tamén está alí, como unha irmá xemelga que a mirase a través dos cristais da sala. «Raquel na rúa e Raquel na casa», pensa. A idea faina sorrir, e sempre cruza unha ollada cómplice coa nena imaxinaria que a observa desde aló arriba.

Unha tarde, algo chamou a atención da nena. Non eran os coches que ían e viñan buscando un lugar onde aparcar. E tampouco a xente, que entraba e saía polas portas do supermercado con tanta présa coma calquera outro día. Non, o que lle chamaba a atención era unha novidade na que nunca reparara: un home vestido cun pantalón negro e cunha chaqueta de rechamantes cadros verdes e castaños, que permanecía de pé fronte á porta de saída, inmóbil entre aquel incesante movemento.

Desde onde estaba, Raquel só lle podía ver as costas. Pero, ás veces, cando o home xiraba un pouco o corpo para seguir a alguén coa mirada, entón víalle fugazmente unha parte do rostro, e vía tamén que sostiña unha pequena caixa na man dereita. Debía de ser maior, porque o seu pelo era escaso e xa lle branqueaba.

Que tiña de especial aquel home? Ao primeiro, Raquel pensou que era a súa inmobilidade. Parecía unha estatua, parado no medio de tanto rebumbio! Pero, despois de miralo ben tempo, a nena decatouse de que se fixara nel por unha causa máis estraña.

Non era só o home o que lle chamaba a atención, malia levar aquela chaqueta tan estrafalaria. Máis ben tiña que ver con todas as persoas que camiñaban ao seu redor: pasaban a carón del coma se aquel ser non existise, coma se non estivese realmente alí. Iso era o estraño: nin unha mirada, nin un aceno, nin unha palabra. Aquel home parecía ser transparente para os homes e mulleres que se cruzaban con el.

«Ninguén o ve, parece invisible!», pensou Raquel. Ficou parada un momento, cos ollos moi abertos, remoendo as súas palabras. Volveu mirar con máis atención: Nada! Nin unha ollada, nin unha palabra. «Ten que ser invisible, non hai outra explicación!».